Insulinooporność to coraz częstszy problem zdrowotny w krajach rozwiniętych. Choć początkowo może nie dawać objawów, jej długoterminowe skutki mogą być poważne. Stan ten polega na zmniejszeniu wrażliwości komórek organizmu na działanie insuliny – hormonu produkowanego przez trzustkę, który odpowiada za transport glukozy z krwi do komórek.
W odpowiedzi na insulinooporność organizm zaczyna produkować coraz większe ilości insuliny, co może prowadzić do hiperinsulinemii. To z kolei skutkuje magazynowaniem tłuszczu, uczuciem zmęczenia, problemami z koncentracją i wzrostem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2. Insulinooporność może być również związana z chorobami układu krążenia, zespołem policystycznych jajników (PCOS) u kobiet czy niealkoholowym stłuszczeniem wątroby.
Czynniki ryzyka to m.in. otyłość, brak ruchu, niezdrowa dieta bogata w cukry proste, stres, a także predyspozycje genetyczne. Kluczowe w zapobieganiu i leczeniu insulinooporności są zmiany stylu życia – dieta o niskim indeksie glikemicznym, regularna aktywność fizyczna i kontrola masy ciała. Wczesna diagnoza i działania profilaktyczne mają kluczowe znaczenie, aby nie dopuścić do rozwoju poważniejszych powikłań.